Vila Kakelbont - De Kersenbloesem - Chambres d'Hôtes!

Dat roepen onze gasten regelmatig wanneer ze ons 'huisje' zien in Picardië (noord Frankrijk), alleen het witte paard ontbreekt komt er dan gelijk achteraan. Nou het paard dat was er aanvankelijk wel en had ook graag willen blijven zo bleek uit de advertentie, echt waar. Onervaren als wij waren met paarden en onze 3 honden destijds was dat echter geen haalbare optie. Gelukkig heeft het paard nu lekker veel gezelschap in de manege waar hij ondergebracht is en hoeft hij niet in zijn eentje bij ons in de wei te staan.

Vila Kakelbont en Icar - De Kersenbloesem - Chambres d'Hôtes!Icar heette het paard en was op het terrein geboren en getogen. Alles bij elkaar heeft het nog een klein half jaar bij 'ons' in de wei gelopen en ontstond er zowaar een hechte band. Bij het starten van onze tractormaaier kwam hij luid hinnikend en in volle galop aangelopen om zijn portie vers gras te claimen. De eigenaren hebben ons gewezen op de gevaren van vers gras en nadat Icar zijn maag had volgegeten ruimde ik voorzichtigheidshalve de restanten op. Hij was zelfs zo gek op dit gras dat terwijl hij onder narcose was voor de noodzakelijke castratie alvorens hij naar de manege mocht, zowaar ontwaakte uit zijn roes toen ik de motor aan deed. Het was niet met opzet hoor, maar het ontwaken na de ingreep duurde vrij lang ik wilde toch nog voor het invallen van de avond klaar zijn met het maaien van het gazon. Meteen bij het eerste geluid werd hij wakker en wilde coûte que coûte op staan. Omdat hij nog te zwak was heb ik dat maaien maar een dag uitgesteld en hem de volgende dag getrakteerd op een portie vers gemaaid gras.

Elke avond kreeg Icar ook de restjes stokbrood en de aanwezigheid van hem in de wei werd een hele vanzelfsprekendheid. Hij kwam altijd je gezelschap opzoeken wanneer er in de wei gewerkt moest worden en vooral het 'kampvuur' was heel erg interessant. Zelfs dagen later stond hij nog met zijn voeten te woelen in de as voor de laatste restjes warmte. Maar zoals met alles, ook hechte relaties lopen wel eens een deuk op. Zo was ik toch een keer echt wel 'boos' op hem. Een hele dag was ik druk in de weer om onze appels te oogsten. De mooiste en lekkerste had ik voorzichtig bovenop gelegd in de aanhanger. Vervolgens wilde ik nog even wat bramen plukken die ook rijp waren en stond ik balancerend op de ladder tijdens de pluk toen ik een wel luid smakelijk geluid achter me hoorde. Nou smakkend kan ik eigenlijk beter zeggen want daar stond Icar gebogen over de aanhanger met veel egard zich te goed te doen aan de verse appels. Hij keek ook regelmatig even op om zijn bewondering voor de waar te tonen. Ik heb nog nooit een paard zo zien kwijlen van genot.

Mijn boosheid hield niet lang stand. Stiekem heb ik toch wel heel hard in mezelf moeten lachen want eigenlijk was het toch wel heel veel waardering voor gedane arbeid.