Appelsap zelfgemaakt en gebotteld - De Kersenbloesem - Chambres d'Hôtes!

Het begint zoals zo vaak met een amicaal inspectie rondje bijvoorbeeld door het weiland of de moestuin. Al knikkend wordt dan gereageerd op je noeste pogingen de vruchten van de natuur te plukken. Een vraag hier een opmerking daar, even brommen op zijn Frans, schouders ophalen en weer door lopen. Het lijkt nergens echt om te gaan, het is meer een soort ritueel. Vorig jaar vroeg ik een keer voorzichtig wat ik eventueel met onze peren moest doen. Net zoals het eerste jaar (we zijn nu 3 jaar in Frankrijk) was de authentieke hoogstam afgeladen vol met peren. Voor ons waren ze vooral hard en dachten daarom dat het stoofperen waren, we plukten ze ook zoals nu blijkt te vroeg zodat de smaak (nog) niet helemaal je was. Tja, pfff, 'ben' (een Frans equivalent voor uhm), schouder ophalen, 'je zou ze kunnen rapen en in een ton doen voor eau de vie'. Maar zoals gebruikelijk, het idee is geboren en wordt vervolgens al doorlopende voor de koffie die wacht weer gauw vergeten.

 

De appel-oogst daarentegen was vorig jaar ronduit slecht. Wij hadden het toegeschreven aan onze noeste snoeibeurt van een jaar eerder die duidelijk zichtbaar was. Nou ja, dat wil zeggen wij hadden onze (over)buurman gevraagd te helpen met snoeien en voor dat we het wisten lag de hele wei bezaaid met takken en stammen. Het heeft ons drie maanden gekost om verder alles op te ruimen. Onze 2,5 hectare blijkt dan toch wel heel groot te zijn met heel veel bomen. De fruitbomen zijn allemaal nog van die echte hoogstam fruitbomen maar wel al oud en wij verwachtten er dus echt niet veel meer van. Die ene overgebleven perenboom echter blijft elk jaar mooi groot en vooral veel fruit dragen en onze familie kan het woord stoofpeer inmiddels nog maar moeilijk verdragen. Op zijn Frans ging het ons elke keer toch echt aan het hart om dit zomaar te laten liggen en te zien hoe de natuur het vele fruit dan maar zelf verwerkte.

Dit jaar echter bleek dat zelfs de oude appelbomen hun jeugd hadden hervonden en voluit in de bloei stonden en dito fruit droegen. Zoveel zelfs dat wij al stiekem dachten aan zelf appelsap maken, natuurlijk biologisch. Een heuse cider-pers mogen wij inmiddels herbergen en al het overige benodigde materieel is voorhanden. Fransen hebben veel vrienden, bewust daarvoor, dat hebben we nota bene zelf een keer gehoord in verband met Icar die naar een ander onderkomen moest: Je bedenkt wat je nodig hebt, kijkt wie dat eventueel in je buurt heeft, en zorg dan dat je vrienden wordt zodat je het benodigde object later te leen kunt vragen. Dat is dus een van de redenen waarom dingen in Frankrijk nou eenmaal langzamer gaan. Met Icar duurde het minstens drie maanden voordat iemand gevonden was met een grote trailer.

De perenboom deed dus als vanouds weer zijn best, prachtig en veel fruit. Wat moesten we er toch mee?, toch maar eens 'eau de vie' proberen? Uit pure wanhoop tijdens een gezamenlijke inspectieronde maar eens zo'n rijpe peer geraapt en zo puur geproefd uit de vuist, WOW! Wat een sap en lekker zoet met veel zuur en smaak. De buurman dan ook maar eens proeven, hm echt lekker, daar moet je natuurlijk sap van maken, heel beslist. Goed om te mengen met appelsap, maakt het lichter en helderder, was ineens het logische vervolg. Uiteindelijk wer er besloten om de vruchten te rapen en te bewaren voor het moment van persen. De appels uiteraard ook, maar dat stond al van tevoren vast. Alle peren moesten uit de boom, groot waren de ogen en het plezier van onze buurman toen er een ware stortbui van vallende peren ontstond terwijl hij in de top van de boom enkele takken deed rammelen. 20 zakken vol, goed voor ongeveer 500 kilo peren ons nu gelukkig bekend als Doyenné du Comice.

Het 'moment suprême' was een paar dagen geleden toen een oud roestig tractortje het erf op kwam rijden met een oude machine erachter aangekoppeld. Het deed meteen denken aan een kermis waar een of ander 'masjien' van alles in beweging zette en waar ik als kind uren naar kon blijven kijken. Dat 'masjien' was een 85 jaar oude cider pers waar de eigenaar elk jaar van boerderij naar boerderij trekt om de fruit-oogst te verwerken tot sap. Helemaal kompleet met bak om de appels of peren te spoelen, de mechanische lift naar boven waar de vruchten tot moes gemalen worden, daaronder de opvang van het sap en een bewegende pers die het merendeel van het kostbare sap tevoorschijn doet halen. Het apparaat verkeerde nog in blakende gezondheid en de trotse eigenaar zelf al op leeftijd inmiddels de derde generatie die met deze 'circus attractie' rondtrekt. In rap tempo werden de 2500 kilo appels verwerkt en ik was nog maar net op tijd om te zeggen dat de peren toch echt wel apart geperst moesten worden en dus niet gemengd met de appels. Nou de peren 'barstten' van het sap, veel meer nog dan de appels. Met gemak kwamen er 300 liter sap tevoorschijn dat natuurlijk meteen geproefd moest worden. Prijzende en goedkeurende knikken van het entourage rondom, we waren het er allemaal over eens, dit sap op zichzelf was verrukkelijk. 200 liter zit nu in flessen, de rest in een ton, wachtend op het ander 'mannetje' dat zorgt voor de distillatie tot 'eaux de vie', maar dat is een verhaal apart.