Hazelnoot Offerande aan Boedha

Drie jaar alweer verblijven wij in Colonfay, het kleine zelfstandige dorpje met zijn 95 inwoners hier in Picardië. Onze schoonzoon liet zich een keer verzuchtend ontvallen "ze hebben hier niet eens een kroeg in dit dorp¨ toen de stilte hem een keer teveel werd. Het is waar het is een heel klein dorp en in de weide omtrek zijn maar weinig huizen te bekennen. Ons huis kent aan de voorkant enkele buren, aan de achterkant moet je al snel een paar kilometer verder trekken voordat je de eerste weer tegen komt. Ook ons weiland ligt aan de achterkant pal op zuid gericht. Ideaal voor diegene die de rust zoekt, zo ook wij.

Onze (boeren) buren hebben al verschillende keren gevraagd of ze het weiland van ons niet kunnen huren, zodat hun vee erop kan grazen. Toch hebben we dat elke keer afgewezen. Zolang als het aan ons ligt komt er geen kunstmest en geen onkruidverdelger op het terrein. De 2,5 hectare die ons domein groot is mag nu een ruig grasland zijn met zijn bramen, distels, brandnetels, fluitenkruid, berenklauw en noem maar op en dat alles omzoomd door een bomenrij van essen, beuken, walnoten, kersen, appels, maar ook vlier-bessen, meidoorn, liguster en alle andere lage struikgewassen.

Alles verdient zijn plekje vinden wij. De bramenstruiken bieden onderdak aan bijvoorbeeld de konijnen en mede door de bomen zijn ze aan het oog van de jagers onttrokken. En dat zijn niet alleen de mensen. Inmiddels huizen er meerdere uilen (ransuil, bosuil, steenuil) en andere grote roofvogels als de buizerd, sperwer en smelleken die regelmatig gespot worden. Vorig jaar hadden wij een nest met jonge smelleken, dit jaar weten we bijna zeker dat een stel buizerds het terrein geclaimd hebben. Vorig jaar namelijk verdedigden de smelleken hun terrein met hand en tand en elke buizerd die dacht een graantje mee te kunnen pikken werd met 'harde' hand verwijdert. Dit jaar zien wij de buizerds prominent aanwezig en laat het kleine valkje het regelmatig afweten, vandaar dus. De natuur eist zijn tol zeg maar en zo is het ook met het weer. Deze zomer kende een grote droge periode en was meedogenloos voor mens, planten en dieren. Mensen zoeken dan troost bij elkaar, dieren kennen geen emotie beredeneren wij als mens en moeten zich maar zelf zien te redden.

Het is nu onze wens dat onze plek zich ontwikkelt als een 'Sanctuary' een heilige plaats zeg maar voor mens en vooral ook voor dier. Elk jaar zie je het vooruit gaan, of beter gezegd veranderen. Wij cultiveren een stukje van het terrein voor ons zelf en de rest laten wij zoals het is, uitgezonderd enkele paadjes door het weiland heen. (Dit zijn de oude sporen getrokken door het witte paard dat er voorheen woonde. Deze worden nu consequent gemaaid zodat ze kunnen dienen als wandelpad). Het bewijs dat wij op de goede weg zijn dit doel te bereiken werd deze week geleverd. De hazelaren dragen volop vrucht en dat maal de vele struiken die er hier zijn, belooft dus een goede oogst en daar zijn wij als mens altijd dankbaar voor. Tot nu toe waren de eekhoorntjes ons steeds te snel af. Nog voordat de hazelnoten rijp waren werden ze van de struiken gerist door kleine snelle handjes. Maar dit jaar moet toch ook voor het rode eekhoorntje wel heel erg bijzonder worden, getuige zijn 'offerande' bij het Boedha-beeldje bij ons onder de Catalpa (klik op de foto voor een groter beeld).

Welk groter eerbetoon van je werk wil je nu hebben.